Το 1983 αναδεικνύεται κορυφαία χρονιά για τον ελληνικό φεμινισμό της μεταπολίτευσης καθώς πραγματοποιείται η πολυσυζητημένη, επί δεκαετία σχεδόν, μεταρρύθμιση του Οικογενειακού Δικαίου: θεσπίζεται η κατάργηση της προίκας και η αυτονομία της περιουσίας εκάστου των συζύγων, η ισότιμη συμβολή στα βάρη του γάμου και η «αξίωση συμμετοχής» στα αποκτήματα κατά τη διάρκεια γάμου, η διατήρηση του πατρικού επωνύμου των γυναικών μετά τον γάμο και η δυνατότητα επιλογής του επωνύμου των παιδιών, η από κοινού επιμέλεια παιδιών, η εξομοίωση των δικαιωμάτων των εντός και εκτός γάμου γεννημένων παιδιών και το  συναινετικό διαζύγιο. Το νομοθετικό πλαίσιο που δημιουργείται πλέον στην Ελλάδα είναι από τα πλέον προωθημένα στον κόσμο και ορισμένα μέτρα μοιάζουν τόσο προχωρημένα ώστε δεν υποστηρίζονται παρά από ελάχιστες γυναίκες και τους συντρόφους τους (όπως η επιλογή του επωνύμου των παιδιών και η διατήρηση του πατρικού επωνύμου μετά τον γάμο).

Την ίδια χρονιά ιδρύεται στην Πέτρα της Λέσβου ο πρώτος Γυναικείος Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός, εγκαινιάζοντας έναν θεσμό που θα αποδειχθεί ιδιαίτερα ευεργετικός για τις γυναίκες, ιδίως της περιφέρειας, μέχρι και σήμερα.

Στο μεταξύ, δημιουργείται Ελληνικό Τμήμα του Δικτύου Γυναικών Ευρώπης και Ομάδα Γυναικείων Σπουδών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΟΓΣ/ΑΠΘ), στην οποία θα αναγνωριστεί ειδικό καθεστώς λειτουργίας εντός του πανεπιστημίου, αλλά όχι και η θεσμοποίηση με τη μορφή μεταπτυχιακού προγράμματος ή κέντρου, όπως αυτά που λειτουργούν ήδη στο εξωτερικό. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας η ομάδα θα διοργανώσει σειρές σεμιναρίων και εκδηλώσεων με σημαντική επιτυχία και με επίδραση σε βάθος χρόνου, ενώ στη συνέχεια μέλη της θα εισαγάγουν σχετικά μαθήματα στο πανεπιστήμιο ή/και θα συνεργαστούν με προγράμματα του εξωτερικού αλλά και εγχώριους εξωπανεπιστημιακούς φορείς.  

Τον Οκτώβριο του 1983, νέο κέντρο συντονισμού του αυτόνομου γυναικείου χώρου γίνεται Το Βιβλιοπωλείο των Γυναικών (Μασσαλίας 20 & Σκουφά) – σε ξεχωριστό χώρο του δημιουργείται αρχείο τύπου, βιβλιοθήκη και συλλογή τεκμηρίων, που θα ονομαστεί Το Αρχείο των Γυναικών (πρόδρομος του Αρχείου Γυναικών «Δελφύς»).

Από τον Απρίλιο του 1983 ένα νέο πεδίο διεκδικήσεων ανοίγει από τον Αυτόνομο Γυναικείο Χώρο, καθώς η Αυτόνομη Κίνηση Γυναικών ξεκινά εκστρατεία για το δικαίωμα των γυναικών σε σεξουαλικότητα - αντισύλληψη - έκτρωση. Το θέμα δεν θεωρείται προτεραιότητα από όλες τις γυναίκες του χώρου, αφού στην Ελλάδα η επέμβαση γίνεται εύκολα σε ιατρικά κέντρα. Με τους άντρες να μην παίρνουν μέτρα αντισύλληψης και τον ιατρικό χώρο να μην ενημερώνει για τις διαθέσιμες μεθόδους, αλλά να επωφελείται οικονομικά από τις εκτρώσεις, γίνεται κατάχρηση της μεθόδου, σε βάρος των γυναικών. Η εκστρατεία της ΑυτΚΓ υποστηρίζεται από τον αυτόνομο χώρο, με μαζική συμμετοχή στη διανομή φυλλαδίων και τις αφισοκολλήσεις. Συλλέγονται υπογραφές από υποστηρίκτριες/τές του αιτήματος, αλλά και από γυναίκες που δηλώνουν ότι έχουν κάνει εκτρώσεις. Η ΕΓΕ θα ενστερνιστεί το αίτημα ένα εξάμηνο περίπου αργότερα και η ΟΓΕ τον επόμενο χρόνο.

Στο μεταξύ, δεν εγκαταλείπεται το θέμα της βίας και των βιασμών. Στις 14 Ιουνίου ξεκινά η δίκη του Κ. Παπαχρόνη και το Σπίτι Γυναικών Θεσσαλονίκης πραγματοποιεί πορεία, ενώ στα 29 Ιουνίου γυναίκες του αυτόνομου γυναικείου χώρου μεταβαίνουν για δημόσια καταγγελία βιαστή στο Βραχάτι Κορινθίας.