Το Συμβούλιο της Ευρώπης, στο πλαίσιο εκστρατείας με θέμα την αλληλεξάρτηση - αλληλεγγύη Βορρά-Νότου, θέτει ως στόχο τη συμμετοχή των γυναικών στην ανάπτυξη. Το Συμβούλιο της Επικρατείας εγκρίνει τις ‘θετικές διακρίσεις’ (δηλαδή τη θέσπιση μέτρων που καταστρατηγούν την ισότητα υπέρ των γυναικών) με στόχο να εξουδετερώνονται αόρατες μορφές διακρίσεων, είναι επομένως προσωρινά, με ισχύ μέχρι την καταπολέμηση των διακρίσεων - χαρακτηριστικό τέτοιο μέτρο είναι οι ποσοστώσεις. Η Συντονιστική Επιτροπή Γυναικείων Οργανώσεων και Τμημάτων Γυναικών των Κομμάτων ξεκινά τη διεκδίκηση ποσόστωσης 35% για τις γυναίκες στο κοινοβούλιο, τα πολιτικά κόμματα, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τη δημόσια διοίκηση, οργανισμούς κλπ. – αυτό θα είναι το τελευταίο αίτημα του φεμινισμού της μεταπολίτευσης.

Τον Νοέμβριο θεσπίζεται Υφυπουργείο Ισότητας των Φύλων στο Υπουργείο Προεδρίας, με υφυπουργό τη Μαρία Κυπριωτάκη-Περράκη (μέχρι τον Ιούλιο 1989) – ο θεσμός εμφανίζεται ανταγωνιστικός προς τη Γενική Γραμματεία Ισότητας.

Από τον Αυτόνομο Γυναικείο Χώρο δημιουργείται Γυναικεία Πρωτοβουλία Συμπαράστασης στη Βαγγελιώ Βογιατζή, κρατούμενη μαζί με το μικρό παιδί της ως σύντροφος του Μιχάλη Πρέκα (που σκοτώθηκε στο πλαίσιο σύγκρουσης με την αστυνομία, διωκόμενος για ποινική και αντιεξουσιαστική δράση). Η Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας διοργανώνει συναντήσεις στο Βιβλιοπωλείο των Γυναικών.

Στις 27 και 28 Σεπτεμβρίου διοργανώνεται στη Θεσσαλονίκη, από την Αυτόνομη Ομάδα Γυναικών – Κατίνα, Συνάντηση Γυναικών, στο πλαίσιο της οποίας προσκαλείται και δώσει δύο ομιλίες η Ολλανδή φεμινίστρια Άνια Μέυλεμπελτ, γνωστή από βιβλία της και ειδικά από ‘Το τέλος της ντροπής’.

Μεταξύ 1988 και 1989 δημιουργείται Κέντρο για Κακοποιημένες Γυναίκες στην Αθήνα και Γραμμή ζωής SOS, ενώ ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας με έρευνα που διεξάγει φέρνει στο προσκήνιο τη σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο της εργασίας.