Μετά το 2010: Κρίση, ελπίδα, ήττα, και φεμινιστική επιτάχυνση

Το έτος-σταθμός της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας είναι αναμφίβολα το 2010, όταν η χώρα παραδίδεται στο έλεος του ΔΝΤ και του κανονικοποιημένου νεο-φιλελεύθερου μετώπου της ΕΕ. Η πολιτική σκηνή της χώρας κλονίζεται, οι επιπτώσεις της ραγδαίας φτωχοποίησης επηρεάζουν έντονα τις γυναίκες, της εργατικής αλλά και της μεσαίας τάξης. Κι όμως, παρά την παρουσία γυναικών σε όλους τους υπάρχοντες σχηματισμούς, δεν θα αναδειχθεί φεμινιστικό πολιτικό κόμμα. Μεταξύ της οριακής εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015 και την ήττα της Ελλάδας στις διαπραγματεύσεις με το παγκόσμιο νεο-φιλεύθερο κατεστημένο κατά το πολιτικά «καυτό» καλοκαίρι του ίδιου έτους υπάρχει o Απρίλιος. Είναι ο μήνας που κάνει τον γύρο του κόσμου η εικόνα της FEMEN ακτιβίστριας η οποία πετάγεται μπροστά στον Πρόεδρο της ΕΚΤ Mario Draghi διακόπτοντας την συνεδρία. Η μπλούζα της γράφει “Εnd the ECB Dick-tatorship”, ή “Τέλος στην Φαλλο-Δικτατορία της ΕΚΤ”. Ως τώρα το ευχόμενο τέλος δεν έχει επέλθει, αλλά ο φεμινισμός τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς δείχνει να συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο την άρρηκτη σχέση των θεσμών του κεφαλαίου και εκμετάλλευσης των γυναικών. Η διεθνής αλλά και η ελληνική φεμινιστική κοινότητα διχάζεται πλέον ως προς το αν οι «πολιτικές της ταυτότητας» εκφράζουν επαρκώς τις φεμινιστικές διεκδικήσεις στα δεδομένα του 21ου αιώνα. Οι απόψεις θεωρητικών-ακτιβιστριών του αυτόνομου μαρξιστικού φεμινισμού όπως της Silvia Federici και των αγώνων των μαύρου φεμινισμού Angela Davis αναβιώνουν και γεννούν ένα αγωνιστικό πλαίσιο που εξετάζει εκ νέου τι θα πει “άρνηση”, “κοινωνική αναπαραγωγή”, “επαναστατικός φεμινισμός” – μερικοί μόνο από τους όρους ενός φεμινιστικού λεξιλογίου υπό εξέλιξη.